طرح­ های انتقال آب در سال­ های اخیر روند رو به افزایشی در کشور داشته­ اند. با این وجود مساله انرژی برق مرتبط با این طرح­ها کمتر مورد توجه قرار گرفته است. موضوع مهم دیگر در مورد مساله نیروی برق، مقدار آب مجازی برای تولید هرکیلووات ساعت تولید نیروی برق است. در این راستا مقاله حاضر مقدار آب مجازی برای تولید نیروی برق را مورد بررسی قرار داده است و در سامانه خط انتقال آب از سد صفارود به کرمان پتانسیل تولید نیروی برق ­آبی و در نتیجه مقدار آب مجازی صرفه­ جویی شده به واسطه این مقدار تولید نیروی برق بررسی و محاسبه شده است. به این منظور ابتدا خط انتقال در نرم­ افزار واترجمز شبیه­ سازی و بر اساس آن، پتانسیل تولید نیروی برق­ آبی محاسبه شده است. از سوی دیگر با محاسبه متوسط میزان آب مجازی برای تولید هر کیلو وات ساعت برق، مقدار آب مجازی صرفه­ جویی شده در صورت تولید این مقدار نیروی برق ­آبی محاسبه گردیده است. نتایج نشان می­ دهد 5/72 گیگا وات ساعت قابلیت تولید نیروی برق­ آبی در این سامانه وجود دارد که در صورت تولید این مقدار نیروی برق­ آبی 45639 مترمکعب آب مجازی در سال صرفه­جویی خواهد شد.

یکی از مهمترین روش های انتقال گاز، استفاده از خطوط لوله می باشد. با توجه به اینکه گاهی خطوط لوله انتقال گاز در اطراف مناطق مسکونی گسترش یافته اند و در صورت بروز نشتی یا پارگی در این خطوط، امکان ایجاد خسارت های جانی و مالی وجود دارد، ایمنی افراد ساکن در مناطق اطراف خطوط لوله انتقال از اهمیت زیادی برخوردار است و تامین این ایمنی از مهمترین دغدغه های صنعت انتقال گاز است. در این مطالعه، چگونگی تعیین حریم ایمنی خطوط لوله انتقال گاز ترش، که با توجه به پخش احتمالی گاز سمی هیدروژن سولفید در محیط، نسبت به خطوط لوله گاز شیرین خطرناک تر است، مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور تحلیل و تعمیم نتیجه های به دست آمده، یک خط لوله انتقال گاز ترش در استان بوشهر مورد بررسی قرار گرفته است. با استفاده از نرم افزار PHAST RISK و با توجه به روش ارزیابی کمی ریسک، حریم این خط لوله، در چهار ضخامت گوناگون، تعیین و مشخص شد که تاثیر 2 میلیمتر افزایش یا کاهش در ضخامت لوله در تعیین حریم ایمن، می تواند حدود 60 متر و یا بیشتر باشد. این در حالی است که روش های گذشته تاثیر ضخامت لوله را لحاظ نمی کردند.

شرایط بد آب وهوایی ممکن است امنیت انتقال برق را در شبکه ی انتقال بر اثر خرابی های آبشاری به خطر اندازد. برطرف نشدن این خرابی ها، استفاده از این خطوط را دشوار و حتی ناممکن می کند. هدف از تجزیه وتحلیل آسیب پذیری، یافتن زیرساختارهای ضعیف یا موقعیت های بحرانی است تا تصمیم گیرندگان، اقدامات احتمالی را برای کاهش ضعف ها و حالت بحرانی انجام دهند؛ بر این اساس باید سنجه های آسیب پذیری برای کمک به تصمیم گیرندگان ایجاد شوند. شاخص کلی آسیب پذیری، عاملی ضروری برای مقایسه ی موارد مختلف آسیب پذیری شبکه ی انتقال یا رویدادهای شرایط آب وهوایی نامساعد است. نکته ی مهم تر این است که باید مناطق ضعیف در شبکه مشخص شوند تا اقداماتی برای کاهش آسیب پذیری انجام گیرد. در نتیجه، این مدل ارزیابی آسیب پذیری همبستگی های مکان – زمان شرایط دشوار آب وهوایی را در نظر می گیرد و مفاهیم موجود را در چارچوبی واحد تلفیق می کند. هدف اصلی این مقاله، بحث در زمینه ی آسیب پذیری خطوط انتقال برق در مقابل مخاطرات جوی است؛ روش های کنونی به طور همزمان، همبستگی های مکانی-زمانی شرایط آب وهوایی و مدل های الکتریکی سیستم های قدرت را در نظر نمی گیرند. آنها بر شبیه سازی سیستم های برق بدون توجه به شرایط دشوار آب وهوا یا بر پیش بینی قطع برق خطوط هوایی انتقال برق بدون توجه به پیامدهای قطع برق تمرکز می کنند. بنابراین در این پژوهش هسته ی اصلی ارزیابی آسیب پذیری با آنالیز اقتضایی انجام می گیرد تا شاخص های آسیب پذیری اقتباس شوند. در نهایت می توان اقداماتی را برای کاهش آسیب پذیری مشخص کرد.